„STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW” – NANCY H. KLEINBAUM 

„Poszedłem do lasu, wybrałem bowiem życie z umiarem. Chcę żyć pełnią życia, chcę wyssać wszystkie soki życia. By zgromić wszystko to, co życiem nie jest. By nie odkryć tuż przed śmiercią, że nie umiałem żyć.”

Po „Stowarzyszenie umarłych poetów” autorstwa Nancy H. Kleibaum sięgnęłam ze względu na to, że jest to lektura na konkurs, do którego się przygotowuję. Powieść bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, pokochałam ją całym serduszkiem. Wcześniej oglądałam film, na podstawie którego powstała książka. Wiedząc, że film był pierwowzorem powieści, a nie na odwrót, byłam trochę negatywnie nastawiona, jednak książka okazała się wspaniała.

            Do elitarnej Akademii Weltona trafia nowy nauczyciel języka angielskiego, John Keating. Wprowadza na swoich lekcjach zupełnie inne zasady, niż pozostali nauczyciele. Chłopcy, którzy są głównymi bohaterami powieści, uczą się cieszyć życiem, marzyć i walczyć o siebie.

„Jeśli chcesz wychować zagorzałego ateistę, musisz udzielać mu surowych lekcji religii. To zawsze owocuje dobrymi skutkami.”

            Bardzo podobało mi się to, jak wielką rolę w powieści odgrywa miłość chłopców do poezji, którą obudził w nich Keating. Było to coś niespotykanego i sprawiło, że sama chciałabym częściej sięgać po wiersze.

            Pokochałam klimat, który panował podczas czytania powieści - opisy życia uczniów w prywatnej szkole, ich potajemne spotkania, podczas których czytali wiersze oraz przepełniające nadzieją lekcje Keatinga. Wszystko to tworzyło niepowtarzalną atmosferę. Jestem osobą, dla której klimat powieści jest jednym z ważniejszych czynników, jakie wpływają na ocenę książki. W tym przypadku zdecydowanie się nie zawiodłam.

„Prawda jest jak przykrótki koc, pod którym marzną stopy.”

            Bohaterowie także są wielką zaletą. Każdy z nich jest zupełnie inny, walczy z innymi demonami. Poznajemy ich powoli, obserwujemy ich rozwój. Mają różne marzenia, charaktery i cele, a jednak tak świetnie się dogadują. Postaci były świetnie wykreowane, wydawały się bardzo prawdziwe.

            Polecam tę książkę każdemu, kto potrzebuje trochę inspiracji, kto chce przypomnieć sobie o tym, co właściwie znaczy „żyć”. Zakończenie złamało moje serce na miliony kawałeczków, jednak oprócz tego, że było smutne, było też przepiękne…

„O kapitanie mój, kapitanie!”

            A Wy? Czytaliście lub oglądaliście „Stowarzyszenie umarłych poetów”? Dajcie znać w komentarzu!